पुनराबृत्ति
स्मृतिका अनगिन्ति उच्छलनहरुको छाल र तरङ्ग आफैंमा एउटा कहाली लाग्दो कहानी बनेर सजिइन पनि वेर लाग्दो रहेनछ वा जीवन बृतान्तको पुनराबृत्ति बनेर धीत मरुत्तजेल सम्झन मन लाग्ने रोमाञ्चकारी कथा पनि त्यही बन्न सक्दो रहेछ । कथा बन्नका लागि कुनै कपोकल्पित कथाबस्तुभन्दा तथ्यपरक कहानी घतलाग्दो हुँदोरहेछ । त्यस्तै आफ्नै भोगाइको एकपाटो जीवनको एक खण्ड एउटा कथा यसरी बन्न पुगेको छ मेरो ।
उमेरले भर्खर सात बर्ष पूरा गरेर आठ बर्षमा पदार्पण गरेका थियो मेरो ।भौगोलिक बिसमताले भनौ वा सामाजिक अकर्मण्यताले ,मैले त्यही वेलामा आफ्नो जन्मस्थल र आफ्ना समूहका चुलबुल पृयताका अनेकानेक आकर्षण एवं वुवाआमाको अनन्य स्नेहको काख छाडेर आफ्नै भविश्य निर्माणका लागि दुईचार अक्षर जान्न भनेर अन्यत्र जानु परेको थियो । आफ्नो कुनै नजिकको आफन्तकाहाँ आश्रय लिएर आफ्नो वोली र ब्यबहार परिष्कृत गराउनकै लागि म चार कक्षामा पढ्दै पनि थिएँ ।एउटा मध्यम विद्यार्थीको औकात वा सामथ्र्य लिएर मेरा दिनचर्याहरु बित्दै थिए जसरी अरुहरुका बित्दथे ।
त्यही डाँडा हो जहाँ त्यसताकाको निम्न माध्यमिक र हाल उच्च माध्यमिक विद्यालय रहेको छ ।एउटा सानो टापु जस्तो ठाउँम अवस्थित विद्यालय ,आसपासका हरिया पात्लेका बुट्यानहरु ,मकालुबाट सिर्रसिर्र बहँदै आएको सिरेटो ,तलतिरका घरबस्तीहरु र अझै तलतिरका खेतगरा र फाँटहरु आफैंमा प्रकृलिे परिपूर्ण थियो र छँदैछ अद्यावधि पनि त्यो ठाउँ । उसवेलाको कुरा लामो दौरा लगाएर लाज ढाक्दै गाउँको धुले स्कुलमा पढ्न जाने म अब सभ्यताको शिखर चढ्न दुबै खुट्टाको गोलिगाँठासम्म पुग्ने सुरुवाल लगाउन थालेको थिएँ । नियमित विद्यालय जानु र वासतर्फ फर्कनु नै मेरा नित्यकर्म ठहरिएका थिए । मेरो कसैसंग न त सामिप्यता थियो न त कसैसंग उस्तो बैमनस्यता नै । तँ र तपाइँको सम्वोधनसम्म पनि लागेको थिएन कुनै साथीहरुमा ।प्रत्येक हप्ता आफ्नो पढ्ने कोठालाई एकपटक आफैंले सफा गर्ने नियम झैं बनेको थियो । नजिकैको पात्लेको झाडीबाट स्याउला ल्याएर आफ्नो कोठा बढाथ्र्यौं हामी । सबैमा एकै किसिमको जिम्मेवारी आइपरेको हुन्थ्यो र सामना गथ्र्यौं । महिनौसम्मका मेरा दिनचर्याहरु यसरी नै बितेका थिए । न केही पाए झैं ने लाग्थ्यो न त गुमाए झैं नै....!
दुइचार जनावाहेक सबैको उमेर प्राय एकैनासको थियो हामी त्यस चार कक्षाका विद्यार्थीहरुको ।उमेरले झण्डै मेराभन्दा दोब्बर ऋतुहरु खेपेजस्ती एउटी सहपाठी थिइन् शुभद्रा । स्मृतिपटलमा अडिएको उनको त्यसवेलाको तसवीर ‘गुलावी गाला , लच्कँदो कुम ,लर्कंदो केश ,पुष्ट छाती ,मर्कंदो कम्मर , वोलाइमा हरेक शब्दहरुसङ्ग लुट्पुटिएको मधुरो मुस्कान ,ताँती मिलेका दाँत ,कलिला भैं लाग्ने लाल लज्जित ओठ ,शब्दानुभूतिजन्य आँखा ,रेखा कोरिए झैं लाग्ने परेला उसमाथि पनि चौबन्दी र फरियाको पहिरन कति सुसज्जित थियो उनको रुपाकृति ,अहिलेको जत्तिको शब्द गुम्फनको शक्ति ममा उसवेला पनि भै दिएको भए उनको मिठासपूर्ण सम्पूर्णताले मलाई झन नजिक्याउने थियो होला...?
गाउँको एक सामान्य मध्यमबर्गीय परिवारमा जनिमएकी शुभद्रामा त्यस्तो कुनै अतिरञ्जितता नै त थिएन होला ..?आफ्नै घरमा सानोतिनो किराना पसल थियो उनको ।मलाई दिनानुदिन प्राप्त हुने मिठाइ खाने दुइचार पैसालाई मैले प्राय उनकै पसलमा खर्चने गरेको थिएँ ।कतिपटक उनले अरुको आँखा छलेर मलाई पैसाले आउनेभन्दा बढी नै मिठाइ थमाइसकेकी पनि थिइन् । तर उसवेलाको मेरो अवोध पना त्यसमाथिको रहश्य मलाई पत्तै हुँदैनथ्यो । उसमाथि पनि शुभद्रा मेरी दिदी थिइन् भाइटीका थाम्न सक्ने खालकी तर मसंग उनको कुनै नाता लाग्दैनथ्यो । कक्षा वा विद्यालयमा हुँदा आम्नेसाम्ने भए हामी दुबै मुस्कुराउँथ्यौं तर वोलचाल भने हुँदैनथ्यो । मेरो अवोध बालहृदयका कुनाकुनासम्म मानव मनका स्वभाविक प्रकृतिजन्य कुण्ठाहरुको प्रवाह छुट्न थालेछ ।स्कुल छुट्टीहुनासाथ म सरासर शुभद्रन दिदीको पसलतिर जान लागें हरेक दिन । उनीवाहेक अरुसङ्ग मिठाइ किन्न पनि उत्साहित हुनछाडें म ।उनी पसलमा नभए म पसल अगाडिको लामो टेबुलमा दुबै कुइना टेकाएर गालामा हात राख्दै टुलुटुलु उनलाई नै नियाल्दै खोज्न लागें । जब उनी पसलमा आउँथिन अनिमात्र मेरो वोली फुट्थयो र मिठाइ किन्थें । हातभरि मिठाइ ल्याएर मेरो हत्केलामा राख्दै लाली छरे झैं भर्भराउँदो अनुहार पार्थिन उनी । उनको हत्केला भित्र मेरा कलिला हातऔंलाहरु पारेर च्याप्प समाउँथिन् । मेरो गालाको नजिकसम्म उनको गाला ल्याउँथिन् । उनको मप्रतिको स्नेहको झल्का आँखाभरि छल्काउँदै आफ्नो बाटो लाग्थें म ।प..ऽ..रसम्म पुगेर फर्किहेर्दा पनि उनी मलाई हेरिरहेकी हुन्थिन् । दिनानुदिन हाम्रो सम्बन्ध झन गाढा बन्न पुगेछ । उनी स्कुलमा नै मलाई मिठाइ पु¥याइदिन थालिन् ।आफ्नो पोल्टाबाट मिठाइ झिकेर मेरा हातमा दिंदा मेरो हात नै उनको पञ्जाभित्र परेर एकपटक च्याप्प समातिन्थ्यो ।
एकातिर मेरा खर्चहरु बचत हुन थालेका थिए तर शुभद्राले मलाई सित्तैंमा मिठाइ दिएको कुरा कसैलाई थाहा हुँदैनथ्यो । भैहाले पनि म ओठ निचरे दूध आउला जस्तो बालक उनी बैंशालु ठिटी उसमाथि पनि मेरो त उनीसंग भाइटीका थाम्न सक्ने साइनो पनि हुनाले कसैले शङ्का गर्नेसम्म ठाउँ थिएन । मैले पनि यो बृतान्त अझसम्म कसैलाई बताएको थिएन र अझ पनि कलमले कोरेको वाहेक मुखले कसैलाई भनेको पनि छैन ।
त्यसवेलाको मेरो शुभद्रासंगको साइनो दिदीकोभन्दा पनि मिठाइको नजिक हुन पुग्यो । स्कुलमा रहँदा पनि फुर्सदको वेला उनी जता जता जान्थिन म पनि नजानिंदो गरी त्यतै जाने गर्थें । उनी पनि नजानिंदो गरी मलाई नै नियालिरहेकी हुन्थिन् र आफ्ना साथीसंगीलाई छक्याएर मलाई नजिकिन इसारा दिन्थिन् । म नजिक हुन्थें र मिठाइ लिन्थें । कहिलेकाहीं उनी मलाई मेरो नामबाटै पनि वोलाउँथिन् । उनले मलाई वोलाउँदाको त्यो शब्द “सागर” सायद उनी हावासंगै नउडोस भनेर घुटुक्क निल्न खोज्थिन् । सायद उनको जीवनको त्यो वेलासम्म पनि उनले त्स्तो शब्द पाएकी थिइनन् जसलाई पटक पटक ठूलो स्वरले जपेर पनि आवाजलाई हावामा उड्न नदिई घुटुक्क निलेर हृदयमासाँचौं जस्तो लाग्ने ।
समयले मलाई पनि च्याप्प समाएछ ,नियतिका पछि पछि दगुर्न थालेंछु ,अनि मलाई पनि शुभद्रा नभएको दिन अँध्यारो हुनथाल्यो । कक्षामा पढ्न बस्दा समेत हामी एकअर्कालाई नजरका नंग्राले चिथरिरहन थाल्यौं । मध्यान्तरको समय पर्खन हामीलाई आतुर हुन्थ्यो ।त्यसवेलासम्मा मैले पनि केही साथी बनाई सकेको थिएँ भने उनी त झन कोक्रादेखि नै घुमिखेलेको ठाउँ उनका शखी अझ कति थिए ,तर हामीले अरुलाई बिर्संदै गयौं र मध्यान्तरको समय पारेर हामी नजिकैको वनतिर घुम्न जान थाल्यौं ।जीवनका आठौं बर्षहरुलाई थाप्लोमा थापेर हिंड्दैगरेको ममा मिठाइको लालसाभन्दा बढी केही नहुनु पर्ने हो ।चेतन मनले भने दिदीको प्यार पाइरहेको थियो भने अचेतन मनभित्रका मनोग्रन्थीहरुले कुन आनन्दको स्फूरण गरिरहेका थिए त्यो मलाई नै थाहा भएन । प्रत्येक दिन हामी त्यो बुट्यानको जङ्गलमा पुग्ने गथ्र्यौं । विदाको दिन हुनाले शनीबारले एकबर्ष जत्तिकै भएर तड्पाइदिन्थ्यो । प्रकृतिको आफ्नो गति निरन्तर चलिरहेकै थियो ।बुट्यानका कुञ्जहरुमा वसन्तले सप्को मार्न थालेको थियो ।शुभद्रा दिदी र म नै त्यस वसन्ती बहारका पहिलो उपभोक्ता बनेका थियौं ।भ्रमरको गुञ्जनसङ्गै हामी पनि आपसमा गुन्गनाउँदै वनमा घुम्ने गथ्र्यौं्र । “सागर ! कति राम्रो पूःल हगी ..!”भन्दै जावो पात्लेको पूmल टिपेर उनी खेलाउँथिन् । वनमा रमाउने चराहरुको चिरबिर हाम्रा लागि अनौठो सङ्गीत बन्दथ्यो ।वनभरिको वासना , भमराको गञ्जन ,चरीको चिरविर ,मन्द पवन ,मकालुकाु शिरशिर बतास र हिमालको सेताम्य दृष्य साराका सारा हामी बीचको नजानिंदो स्नेहको आलम्बन बन्दथे । हिंड्दाखेरी पत्करको स¥याङ÷सुरुङले छाती ढुकढुक बनाउँथ्यो । पोथ्राबाट कोइलीले कुहुकुहु गर्दा लजाएर लुक्न खोज्थ्यौं ।
दिनदिनै हामीले यात्रा बढाउन थाल्यौं । प्रत्येक पछिल्ला दिन अघिल्लादिनका भन्दा केही परसम्मका वनकुञ्जमा हामी पुग्न थाल्यौं । स्कुलमा घण्टी लागेको आवाज कानमा ठोक्किन छाड्यो ।कुन आनन्दको संसारमा हामी त्यसवेला हुन्थ्यौं मलाई थाहा हुन छाड्यो ।मलाई त्यति मात्रै थाहा छ उनी मेरो हात समाएर डो¥याउँदै मलाई लैजान्थिन् ।“कति राम्रो नरम हात ..हगी सागर तिम्रो !”भन्थिन् ।पालैपालो मेरा दुबै हात उनी मुसारिदिन्थिन् । खुसीले गदगद भएर म जम्मै शरीर लुलो पारिदिन्थें ।मेरा दुबै काखी मुनी हात राखेर मलाई उनी जुरुक्क उचाल्थिन् र उनको छातीमा मलाई टाँस्दथिन् ।जिब्रोलाई मुखबाट बाहिर निकालेर दुबै ओठले च्याप्दै नाँके स्वरमा उँ‘ऽ..गर्दै मेरो मुख नजिक उनको अनुहार ल्याउँथिन् ।त्यसवेला म मुसुक्क मुस्काइदिन्थें ।जवाफमा उनी पनि मुस्काउँथिन् ।गुराँस झैं रातो बनेको उनको अनुहारमा सेता दाँत चम्कन्थे । धेरैवेर पछिमात्र ठूलो सास स्..वाँ...स्.वाँ गर्दै छाड्थिन् ।उनको छातीको ढुकढुकले मलाई समेत थर्काइरहेको हुन्थ्यो । चुप्प मेरो गालामा म्वाँइ खान्थिन् , बोकी बोकी मलाई काउकुति लगाउँथिन् ,त्यसवेला म आत्तिएर “अँ...ऽ..नाइँ क्या..”भन्दै कराउँथें ।त्यसवेला मलाई जतनसाथ भुइँमा राख्दै उनी भन्थिन् “छि..ऽ..हौ सागर..! तिमी पनि त्यति जाबो काउकुति लगाउँदैमा अर्काले सुन्नेगरि कराउँछौ ....!” म उनको त्यस प्रश्नको उत्तर दिन सक्दिनथें ।उनीसङ्ग प्रतिवाद गर्नु भनेको एक त मेरो पहुँचभन्दा बाहिरको कुरा थियो भने अर्कातिर मिठाइ पाउने क्रम टुट्ला भन्ने डर पनि ।उनी भने वनभरिको गोरेटोमा मलाई जतनसाथ डो¥याएर ल्याउँथिन् । स्कुल नजिक आएपछि आफैं सरासर कोठामा जाने गथ्र्यौं ।
उसवेलाको मेरो बालशुलभ हृदयमा शुभद्र दिदीले आशन जमाइसकिछन् ।सन्नाटा छाएका काला अन्धकार रातका पर्दाहरुमा समेत उनको त्यो गठिलो शरीर र हँुिलो मुहारको आकृति मेरा आँखाले ठम्याउन थाले । म निर्लिप्त भएर शुभद्रा दिदी नै देख्नथालें । उसवेलाका उनका मर्मस्पर्सि हातहरुले मुसार्दा मलाई थोरबहुत थेत्तर बनाइसकेकी थिइन् । उनी मसंग शरीर सम्पर्कको पीपाशाले रन्थनाउँदिरहिछन् ।नजानिंदो ममा पनि उही तिर्सना हुर्कन थालेछ तर कहीं कतैको सक्षमता भने ममा थिएन ।केवल उनका हरेक अवस्थाहरुको मुकदर्शक बनेर बस्नुमात्र मेरो पौरषत्वमाथिको लाचारिता पनि थियो । तर पनि मैले लाचार नै बन्नु चाहिं परेको थिएन किनकी उनी मलाई नै वेवास्ता त कहिल्यै पनि गर्दिनथिइन् बरु मलाई खोजी खोजी भए पनि लिएर उनी रमाउँथिन् । सकेसम्म उनी मलाई एकान्तमा लिएर जान चाहन्थिन् र लान्थिन् पनि तर विद्यार्थी भएकै कारण एकान्त समय मात्रै हाम्रा लागि पर्याप्त थिएन । दिनभरि कक्षामा गुरुले पढाएका पाठहरु भन्दा मेरा लागि उनले एकान्तमा सिकाएका प्रकारान्तरका सन्दर्भहरु नै दिगो बन्नलागे । मलाई उनले आफ्नो फन्दामा लिएरै छाडिन् । मैले उनका कुनै कुरालाई पनि अस्वीकार गर्न छाडें ।
एकदिनको कुरा हो , फुर्सदको समयलाई आफ्नो पहुँचबाट फुत्कन नदिने विचार उनले गरिछन् र भनिन् “सागर ! भोलि शनीबार स्कुल जानु पर्दैन ,तिम िचाँडै हाम्रोमा आऊ है !”आउने कुरालाई त मैले सहजै स्वीकारें किनकी उनका पाठहरुले मलाई नजानिदो प्रभाव पारेकै थियो र भोलिपल्ट सवेरै म उनको घरमा गएँ । आफ्नो घरबाट उनले कसकससंग कस्तो अनुमति लिइन् त्यो मलाई केही थाहा भएन । हाँस्दै आएर मेरो गालामा उनको हत्केला रगेड्दै भनिन् “ जौं ..सागर !” वोलाइमा जिब्रो नफड्कारिएको लाडे स्वभाव थियो । म उनको पछिपछि लागें । पहिले त हामी स्कुल नै पुग्यौं ,त्यहाँ सुनसान थियो, त्यसपछि हामी उही हाम्रो साइनारु वनतिर लाग्यौं । बाटाभरि उनी वोल्नु भन्दा पनि बढी मलाई सुम्सुम्याउँथिन् ।स्कुल समयको ख्याल गर्नु नपर्ने हुनाले सँधैभन्दा बढी त्यसदिन धक फुकाएर वोल्न खेल्न पाइन्थ्यो ।
बितेका अन्तिम दिनको भन्दा पनि झण्डै दुइगुना पर हामी पुग्यौं । त्यो निर्जन्य झाडीका बनकुञ्जहरुमा कतै कसैको आभाससम्म थिएन ,जति थियौं शुभद्रा दिदी र म । अरु भए पशु पंक्षी खलबल मात्र ।एउटा सानो ओढार परेको ढुङ्गको फेदमा हामी पुग्यौं । बैशाखको महिना हुनाले पूर्बको सफा आकास माथिको सूर्य धेरै माथि चढेर प्रचण्ड गर्मीको राप छाडिरहेको थियो ।पोथ्राका सहारामा ओढार छेउकै शीतल ठाउँमा हामी दुइजना नै बस्यौं । ओढारमा सायद कुने जन्तु विश्राम गरिरहेकै थियो होला र हाम्रो चाल सुन्ने वित्तिकै त्यसले पनि कुलेलम ठोकिसकेको थियो क्यारे..!
साइनो र उमेरले दिदी भए तापनि म उनलाई सहपाठीकै नाताले शुभद्रा भनेर वोलाउँथें ।ओढारपट्टि लक्षित गर्दै मैले उनलाई भने “यो ओढारमा त बाघ भालु बस्छन् होला हगी..?” उनले बाघ भालु देखेकी थिइन् वा थिइनन् त्यो उनै जानून् ,तर उनलाई ती जन्तुसंग डर लाग्दो रहेछ भन्ने आभास उनको चेहरामा नै पाइन्थ्यो । “हामी दुइजना छौं अनि बाघभालु पनि त डराएर भागिहाल्छन् नी हगी ! बरु आऊ सागर हामी पनि एकछिन् त्यही ओढारमा बसौं ...”भन्दै मेरो हात समातेर उनले मलाई त्यहीं पु¥याइन् ।यसवेला उनको चेहरामा विश्रृङ्खलित भएर उतारचढावका रेखाहरु कोरिइरहेका थिए । नजानिदो उनको शरीरबाट कम्पन् छुटेको थियो ।मुटुका धड्कनले छाती छिचोलेर थर्काइरहेको थियो ।आफ्नो चोलोलाई गर्मीको बाहाना बनाएर अलपत्रसंग पात्लेको झाङमाथि फ्याँकिदिएकी थिइन् ।उनी त अर्धनग्न अवस्थामा पुगिन् ।गाला रसाएर रगत चुहिएला कि जस्तो बनाइन् ।छिनछिनमा उनको शरीरभरि काँडा उम्रन्थे र क्षणभरमै विलाउँथे । एकैछिनमा उनले मेरा दुबै गालामा उनका दुबै हात छ्याप्प राखेर “सागर..” भन्दै मेरो शरीरलाई नै उनको गौरीशंकरका बीचमा पु¥याएर च्याप्प अङ्गालोमा कसिन् ।उनको शरीरमा प्रचण्ड ताप थियो साथै उनको छातीको ढुकढुक मेरा कानमा बन्दुक झैं भएर गर्जन्थ्यो ।त्यसवेला मेरो शरीरभरि चिटचिट पसिना आएको थियो । मुटुको धुकधुकी बढेर छिटोछिटो गतिमा चलेको थियो ।उनी भने झण्डै अर्ध चेतन नै बनेकी थिइन् । दूध चुस्ताचुस्तैको दूधेबालकलाई आमाले जतनसाथ सुताए जसरी मलाई बिस्तारै सुताइन् र मेरा दुबै गालामा चुप्प चुप्प म्वाइँ खाइन् फेरि जुरुक्क उठाइन् ।त्यसवेलासम्ममा उनी सर्बाङ्ग नाङ्गै बनिसकेकी रहिछन् । उनको नाङ्गो आकृतिको दृष्य मेरो नजरमा अटाउन सकेन ।त्यस्तो भयावह अर्थात विभत्सता नियाल्न नसकेर मैले आँखा चिम्लिएँ ।उनको भने वोली पनि हराइसकेको थियो । फेरि पनि अघिकै रीत उनले मलाई समातेर उठाउँदै उनका गौरीशंकरका बीचमा टाँसिन् ।त्यसवेला उनको पेट जम्मै साहोरिएर छातीमा सरेको थियो ।मेरो असक्षमताको उनलाई हेक्का नै भएन ,जबरजस्ती करबलले मलाई उपयोग गर्ने प्रयत्न गरिन् । मलाई च्यापी च्यापी आकाश नियालेर पुर्लुक्क लडिन् । पानी खाने धोको रहे जसरी मुख उघारेरै आँ...ऽ...गरिरहिन् ।जिब्रोलाई पालैपालो दुबै गाला ठेल्न पु¥याउँथिन् र धेरैवेर पछि लामो सास फेर्दथिन् ।मेरो पुरुषत्वलाई चुनौति दिएर करबलले मलाई उपयोग गरिरहेकी थिइन् । एकहूल कलकले चराले हाम्रो रामलीला हेर्दै खलबल मच्चाउँदै भू..र्र ..भू..र्र गर्दै पोथ्रा चाहारेर उँभो लागे । चराको खलबलले उनमा केही होस फिरेछ , मलाई थपक्कै छाडिदिएर “ हँ ”गर्दै जुरुक्क उठिन् र संमालिन थालिन् ।एकअर्काबाट दुबैजना लज्जित भयौं । अनुहारमा हेराहेर गर्ने हिम्मत दुबैको हरायो ।दुबैका शीर झुके ।उनले आफ्नो काँधमा फरियाको सप्को हालिन् र मेरो हात समाएर “जौं.” भनिन् ।बाटो लाग्यौं ।चोरीचोरीमात्र एकले अर्कालाई हेर्ने ग¥यौं । “सागर ..! यो कुरा कसैलाई नभन्नु है ! भन्यौ भने त म तिमीसङ्ग कहिल्यै पनि वोल्दिन नी ! ” भन्दै उनको घरभन्दा केही परैबाट मलाई विदा दिइन् ।त्यस दिन उनको घरमा पुग्न नदिई ,पु¥याउने चाहाना नै नगरी मलाई विदा दिएकी हुनाले म आफ्नो वासस्थानतिर लागें । निवाससम्म पुग्ने बाटो उति लामो त थिएन तर पनि मलाई त्यति बाटो काट्न हम्मे प¥यो । भयले भुत्ल्याउन थाल्यो ,आकाशले गिज्याए भैंm लाग्यो ।धरतीले धिक्कारे भैंm लाग्यो । वहेको बतासमा पनि सन्त्रासका सपनाहरु कोरिएको देख्नथालें ।परन्तु मसङ्ग अरु उपाय पनि के नै थियो र सहनुभन्दा बाहेक ।सरासर गएर आफन्तलाई बिसञ्चोको बाहाना बनाएर घुप्लुक्क सुतें तर निदरीले साथ नदिएरै आधारातसम्म पिरोलिइरहें । कल्पना परिकल्पनाले आकाश धरती जम्मै ढाकें तर सन्तोषको सास एकपटकसम्म फेर्न नसकी झकाएँछु । मनमा जे जस्ता कुरा मडारिए पनि भोलिदेखिको आफ्नो नियम क्रमलाई टुटाइँन ,स्कुल जाने आउने गरि नै रहें ।
केहीदिनसम्म त शुभद दिदी र म सङ्गसङ्गै पढ्दै थियौं । स्कुलमा भेट हुन्थ्यो ।आँखा जुझे भने लाजले भुतुक्क हुन्थ्यौ ।तर उनले म एक अवोध बालकमाथि गरेको अपराधको प्रायीश्चत गर्न हो वा अघिको रहश्यको भेद खुल्छ कि भन्ने डरले हो मलाई मिठाइ दिने क्रम छुटाइनन् बरु झन झन बढाइन् ।लुकेर मात्रै अनुहारमा हेराहेर हुन्थ्यो । हातमा मिठाइ त थमाइदिन्थिन् तर पिछा गर्ने क्रममा भने पहिलेको भन्दा घटेको थियो ।उनीसङ्ग फेरि निर्धक्क र निर्लज्ज भएर अनुहार हेराहेर नगरी नै केही दिन पछि मैले त्यस स्कुललाई छाडिदिएँ ।
एक दिनको घटनाले कति दिनसम्म हामीलाई लज्जित बनाएको थियो । घटना पछिका म त्यहाँ रहुञ्जेलका त्यतिका दिनहरुमा उनको अनुहारमा कत्तिको फेरबदल हुँदो हो तर मैले धक फुकाएर हेर्न सकिन । सायद म प्रतिका उनका भावनाहरु पनि त्यस्तै थिए होलान् तर ‘नरहे बाँस नबजे मुरली’ केही दिनमा नै हामी आम्ने साम्ने नरहे पछि ,हाम्रो भेटघाट नै नभए पछि दुबैलाई हाइ सञ्चो भयो पनि होला ,कति दिन पछिसम्म पनि उनको पहिलेको मुखाकृति मेरो मानसपटलमा त्यसरी नै चल्बलाइ रहन्थ्यो जसरी पहिले साक्षात्कार हुँदा देख्दथें ।बल्ल तल्ल उनलाई बिर्सन सकें तर पूर्ण रुपमा भने होइन ।
त्यस यताका एक कोरी बर्षहरु आफ्नै गतिमा चलिरहे । क्षणिक स्मझना त्यस ठाउँको र ती दिनहरुको आए पनि त्यसले कुनै चोट पार्न सकेन । त्यो ठाउँ छाडेको दुई चार बर्ष पछि नै सुनेको थिएँ शुभद्रा दिदीको विहे भयो रे ! तर कहाँ ? कोसङ्ग ? थाहा भएन र पाउने जमर्को पनि गरिन ।पछिका दिनमा कति पटक मैले एक समयका केही दिन विताएको त्यस स्कुलसम्म त पुगें ,आफ्ना साइनारुकै घर पनि पर्ने हुनाले शुभद्रा दिदीके माइति घरमा पनि म पुगें तर उनीसंग भेट भएन । स्कुलको डाँडाबाट नियाल्दा पनि ती पात्लेका पोथ्राहरु केही बढेका बाहेक अरु केही फरक देखिंदैनथ्यो ।झाडीतिर जानु पर्ने कुनै कारण नै नहुनाले परैबाट नियाल्थें ।अतीतलाई सम्झँदै करबलले बिटुलिएको शुभद्रा दिदीको र मेरो साइनोले कुत्कुत्याएर लज्जित हुँदै फर्कन्थें । आफ्ना कुनै वेलाका दिनचर्याहरुको पुनराबृत्ति बाहेक केही पनि हुँदैनथ्यो ।
जुन समयदेखि मैले त्यस स्कुलमा पढ्न छाडेको थिएँ वा भनौ शुभद्रा दिदीसंग भेट हुन छाडेको थियो त्यो पनि बीस बर्ष भै सकेछ । त्यै ठाउँबाट केही उत्तर पश्चिमको एउटा गाउँमा मैले जानु पर्ने भयो । चिने जानेको कोही पनि छैन ,मात्र एक जनाको नामसम्म सुनेको छु उनैसंग भेट गर्नु नै पर्छ अन्यथा त्यहाँ जानुको कुनै औचित्य पनि रहन्न ।पचासौं संगको सोधाइ पछि बल्ल तल्ल पुगें त्यस मानिसका घरमा । एक अधवैंशे आइमाई गाई बाख्रालाई पानी दिन लागेकी थिइन् । “दिदी ! रमानन्द सरको घर यही हो ..?” मैले उनै महिलालाई सोधें । “यही हो ,किन सोध्नुभो ?कुन्नी ! ” उनले प्रतिप्रश्न तेस्र्याइन् । “भेट गर्नु थियो , घरमा हुनुहुन्न ?” उनका प्रश्नको जवाफ सहित मैले प्रश्न राखेँ । “ घरमा त हुनुहुन्न ,एकैछिन बस्दैगर्नुहोस है ! ” भन्दै उनी आफ्नो काम सक्न पट्टि लागिन् । सुनसान घरमा के सोमतले बसौै भनेर म पनि ठिङ्ग उभिरहें । उनी काम सिद्याएर आइन् । “ ए ..रमेश ! खाटमा राडी हाल न वा ! ” भनिन् । दशबाह्र बर्षको अन्दाज गर्न सकिने एउटा केटाले खाटमा राडी हाल्यो ।उनले सकेसम्मको शिष्टता देखाएर भनेकी होलिन् “बस्नोस् न सर् ” म बसें ।
बैषाखको महिना परेकाले खडेरीले धुलो उडेको र गर्मी उस्तै बढेको थियो ।अरुकुरा भन्दा पनि पानी खाने धोको नै प्रवल बन्यो मेरालागि । पसिना पुछ्दे “पानी खाउँ न दिदी ”भने । उनले आखोरामा पानी ल्याएर दिइन् । पानी खाइसक्न नपाउँदै सोधिन् “खै..? मैले त चिन्न पनि सकिन..?कहाँबाट आउनु भएको को हुनु भो ? ” “आउन त म अलिक टाढैबाट आएको ,यही गाउँतिर सानो काम पनि थियो ।रमानन्द सरलाई भेटेपछि सजिलै सित हुन्छ भन्ने सुनेको छु र वहाँलाई भेट्ने मन गरेको हुँ ,खै कता जानु भएको होला कुन्नी ? फेरि आपूmले त चिनेको पनि छैन मात्रै नाम सुनेको हुँ र खोज्दैछु ..”भने । “यतै गाउँतिर कतै लाग्नु भएको होला ,एकैछिनमा आउनुहुन्छ अनि चिनजान पनि भैहाल्छ नी !घर चाहिं कहाँ प¥यो होला? ”भन्दै कुरा थपिन् ।
यतिकावेलासम्म एकले अर्कालाई शंकासम्म गर्ने वेला थिएन ।मैले आफ्नो घर बताएँ । उनलाई उसवेलाको सागरको घरको सम्झना रहेछ ।“के थरि पर्नुभो ?” फेरि प्रश्न राखिन् । मैले मेरो आफ्नो थर पनि बताएँ ।सागरलाई त अवश्य पनि जान्नुहुन्छहोला भन्ने जिज्ञासा राख्दै मलाई सागर संगको सम्बन्ध पनि सोधिन् ।म आपैंm सागर ,मैले हच्कनै प¥यो ।मैले उनका प्रश्नको उत्तर नदिई बरु आपैंm केरकार गर्नथालें सागरलाई चिनेका रहश्यहरु खेतल्न लगाएर । उनले भन्दै गइन् “ एकताका सागर मे््््रो् माइति गाउँको ्स्कुलमा पढ्थे ,म पनि त्यहीं पढ्थें , हामी एउटै कक्षामा पढ्थ्यौ ,त्सैवेलादेखि चिनेकी हुँ ।उमेरले त मभन्दा धेरै कान्छा पनि हुन् तर पनि मसंग साह्रै मिल्ने साथी थिए ।उनी आफन्त काहाँ बस्थे ,आफन्तकै नाताले मसंग पनि उनको नाता पर्दो रहेछ र म उनकी दिदी पर्दिरहिछु ।पढ्दापढ्दै सागर स्कुल नै छाडेर हिंडे ,त्यस पछि कहाँ गए र के गर्न लागे वा अहिले के गर्दैछन् केही पनि थाहा पाउँदिन ,” उनी भन्दै गइन् ,मलाई कताकता शङ्का लाग्न थाल्यो ।आफ्नो बीस बर्ष अघिको त्यो राम लीलाको पुनरावृत्ति हुन थाल्यो ,अनुहारमा वैश ढल्किएका उनै शुभद्रा दिदीको गठीलो शरीर ,गुलावी गाला , लर्कंदो केश ,ठ्याप्पै मिले जस्तो लाग्यो ।उसवेलाको मेरो अवोध हृदयमा पलाएर मौलाएका चेतनाका लहरहरुले मलाई कुतकुत्याउन थाल्यो ।नजानिदो गरी लज्जाले मलाई विथोल्न थाल्यो । अनुहारमा स्मृतिका पाना पल्टन थाले ,शरीरु गर्माएर अनुहार रातो हुनथाल्यो ।अझै उनी भन्दै गइन् “मैले कति पटक त सागरलाई आफ्नो काखमा पनि राखेकी थिएँ ।बाल्यवस्थाकै भए पनि उनको मीजास कति राम्रो थियो । कतिपटक मैले सागरलाई वन विहार गर्न जाऊँ भाइ भन्दै डो¥याएर डुलाएकी पनि थिएँ । अनि कसरी विर्सन्छु त म उनलाई ।” अझ भन्दै गइन् “ छोरी मान्छे अर्काका घरमा परेपछि वावु आमा त विर्सनु पर्दो रहेछ अनि सागरलाई नै पो कत्तिदिन सम्झिरहन सक्नु र तै पनि समयसमयमा सागर भाइको सम्झना आइरहन्छ नी ! भेटघाट गर्नु त बिरलाकोटी नै भयो । सागरले सम्झन्छन् सम्झँदैनन् त्यो त उनै जानून् ।अब त लक्का जवान पनि भए होलान् ?छोरो मान्छे कहिले काहीं त घुम्दै फिर्दै आएर के छ दिदी ? भनिदिए कति खुसी लाग्ने थियो .... ”उनी लगातार आफ्नो अतितलाई कोट्याउँदै थिल्थिल्याउँदै गर्न लागिन् । उनी साँच्चै नै उनै शुभद्रा दिदी रहिछन् ,अतितको पुरै पुनराबृत्ति गराइन् । यतिवेलासम्ममा म लाजले भुतुक्क भैसकेको थिएँ ।मेरो चेहराले म आफैं सागर भएको परिचय दिइसकेको रहेछ ,अनुहारको पानामा पाठ पढिन् क्यारे ! उनी पनि लाज र भयले अनुहार लत्पताएर विश्मयका साथ अल्मलिइन् र भनिन् “ कि ...तपाइँ ...!”प्रतिउत्तरमा मैले “ के छ दिदी ? ” भन्दै त्यहाँबाट उठेर सरासरी हिंडें ।अतितको पुनराबृत्तिले मलाई त्यहाँबाट धकेलिछाड्यो । कुन्नी शुभद्रा दिदीलाई कस्तो लाग्यो र अहिले के गर्दै होलिन....?
स्मृतिका अनगिन्ति उच्छलनहरुको छाल र तरङ्ग आफैंमा एउटा कहाली लाग्दो कहानी बनेर सजिइन पनि वेर लाग्दो रहेनछ वा जीवन बृतान्तको पुनराबृत्ति बनेर धीत मरुत्तजेल सम्झन मन लाग्ने रोमाञ्चकारी कथा पनि त्यही बन्न सक्दो रहेछ । कथा बन्नका लागि कुनै कपोकल्पित कथाबस्तुभन्दा तथ्यपरक कहानी घतलाग्दो हुँदोरहेछ । त्यस्तै आफ्नै भोगाइको एकपाटो जीवनको एक खण्ड एउटा कथा यसरी बन्न पुगेको छ मेरो ।
उमेरले भर्खर सात बर्ष पूरा गरेर आठ बर्षमा पदार्पण गरेका थियो मेरो ।भौगोलिक बिसमताले भनौ वा सामाजिक अकर्मण्यताले ,मैले त्यही वेलामा आफ्नो जन्मस्थल र आफ्ना समूहका चुलबुल पृयताका अनेकानेक आकर्षण एवं वुवाआमाको अनन्य स्नेहको काख छाडेर आफ्नै भविश्य निर्माणका लागि दुईचार अक्षर जान्न भनेर अन्यत्र जानु परेको थियो । आफ्नो कुनै नजिकको आफन्तकाहाँ आश्रय लिएर आफ्नो वोली र ब्यबहार परिष्कृत गराउनकै लागि म चार कक्षामा पढ्दै पनि थिएँ ।एउटा मध्यम विद्यार्थीको औकात वा सामथ्र्य लिएर मेरा दिनचर्याहरु बित्दै थिए जसरी अरुहरुका बित्दथे ।
त्यही डाँडा हो जहाँ त्यसताकाको निम्न माध्यमिक र हाल उच्च माध्यमिक विद्यालय रहेको छ ।एउटा सानो टापु जस्तो ठाउँम अवस्थित विद्यालय ,आसपासका हरिया पात्लेका बुट्यानहरु ,मकालुबाट सिर्रसिर्र बहँदै आएको सिरेटो ,तलतिरका घरबस्तीहरु र अझै तलतिरका खेतगरा र फाँटहरु आफैंमा प्रकृलिे परिपूर्ण थियो र छँदैछ अद्यावधि पनि त्यो ठाउँ । उसवेलाको कुरा लामो दौरा लगाएर लाज ढाक्दै गाउँको धुले स्कुलमा पढ्न जाने म अब सभ्यताको शिखर चढ्न दुबै खुट्टाको गोलिगाँठासम्म पुग्ने सुरुवाल लगाउन थालेको थिएँ । नियमित विद्यालय जानु र वासतर्फ फर्कनु नै मेरा नित्यकर्म ठहरिएका थिए । मेरो कसैसंग न त सामिप्यता थियो न त कसैसंग उस्तो बैमनस्यता नै । तँ र तपाइँको सम्वोधनसम्म पनि लागेको थिएन कुनै साथीहरुमा ।प्रत्येक हप्ता आफ्नो पढ्ने कोठालाई एकपटक आफैंले सफा गर्ने नियम झैं बनेको थियो । नजिकैको पात्लेको झाडीबाट स्याउला ल्याएर आफ्नो कोठा बढाथ्र्यौं हामी । सबैमा एकै किसिमको जिम्मेवारी आइपरेको हुन्थ्यो र सामना गथ्र्यौं । महिनौसम्मका मेरा दिनचर्याहरु यसरी नै बितेका थिए । न केही पाए झैं ने लाग्थ्यो न त गुमाए झैं नै....!
दुइचार जनावाहेक सबैको उमेर प्राय एकैनासको थियो हामी त्यस चार कक्षाका विद्यार्थीहरुको ।उमेरले झण्डै मेराभन्दा दोब्बर ऋतुहरु खेपेजस्ती एउटी सहपाठी थिइन् शुभद्रा । स्मृतिपटलमा अडिएको उनको त्यसवेलाको तसवीर ‘गुलावी गाला , लच्कँदो कुम ,लर्कंदो केश ,पुष्ट छाती ,मर्कंदो कम्मर , वोलाइमा हरेक शब्दहरुसङ्ग लुट्पुटिएको मधुरो मुस्कान ,ताँती मिलेका दाँत ,कलिला भैं लाग्ने लाल लज्जित ओठ ,शब्दानुभूतिजन्य आँखा ,रेखा कोरिए झैं लाग्ने परेला उसमाथि पनि चौबन्दी र फरियाको पहिरन कति सुसज्जित थियो उनको रुपाकृति ,अहिलेको जत्तिको शब्द गुम्फनको शक्ति ममा उसवेला पनि भै दिएको भए उनको मिठासपूर्ण सम्पूर्णताले मलाई झन नजिक्याउने थियो होला...?
गाउँको एक सामान्य मध्यमबर्गीय परिवारमा जनिमएकी शुभद्रामा त्यस्तो कुनै अतिरञ्जितता नै त थिएन होला ..?आफ्नै घरमा सानोतिनो किराना पसल थियो उनको ।मलाई दिनानुदिन प्राप्त हुने मिठाइ खाने दुइचार पैसालाई मैले प्राय उनकै पसलमा खर्चने गरेको थिएँ ।कतिपटक उनले अरुको आँखा छलेर मलाई पैसाले आउनेभन्दा बढी नै मिठाइ थमाइसकेकी पनि थिइन् । तर उसवेलाको मेरो अवोध पना त्यसमाथिको रहश्य मलाई पत्तै हुँदैनथ्यो । उसमाथि पनि शुभद्रा मेरी दिदी थिइन् भाइटीका थाम्न सक्ने खालकी तर मसंग उनको कुनै नाता लाग्दैनथ्यो । कक्षा वा विद्यालयमा हुँदा आम्नेसाम्ने भए हामी दुबै मुस्कुराउँथ्यौं तर वोलचाल भने हुँदैनथ्यो । मेरो अवोध बालहृदयका कुनाकुनासम्म मानव मनका स्वभाविक प्रकृतिजन्य कुण्ठाहरुको प्रवाह छुट्न थालेछ ।स्कुल छुट्टीहुनासाथ म सरासर शुभद्रन दिदीको पसलतिर जान लागें हरेक दिन । उनीवाहेक अरुसङ्ग मिठाइ किन्न पनि उत्साहित हुनछाडें म ।उनी पसलमा नभए म पसल अगाडिको लामो टेबुलमा दुबै कुइना टेकाएर गालामा हात राख्दै टुलुटुलु उनलाई नै नियाल्दै खोज्न लागें । जब उनी पसलमा आउँथिन अनिमात्र मेरो वोली फुट्थयो र मिठाइ किन्थें । हातभरि मिठाइ ल्याएर मेरो हत्केलामा राख्दै लाली छरे झैं भर्भराउँदो अनुहार पार्थिन उनी । उनको हत्केला भित्र मेरा कलिला हातऔंलाहरु पारेर च्याप्प समाउँथिन् । मेरो गालाको नजिकसम्म उनको गाला ल्याउँथिन् । उनको मप्रतिको स्नेहको झल्का आँखाभरि छल्काउँदै आफ्नो बाटो लाग्थें म ।प..ऽ..रसम्म पुगेर फर्किहेर्दा पनि उनी मलाई हेरिरहेकी हुन्थिन् । दिनानुदिन हाम्रो सम्बन्ध झन गाढा बन्न पुगेछ । उनी स्कुलमा नै मलाई मिठाइ पु¥याइदिन थालिन् ।आफ्नो पोल्टाबाट मिठाइ झिकेर मेरा हातमा दिंदा मेरो हात नै उनको पञ्जाभित्र परेर एकपटक च्याप्प समातिन्थ्यो ।
एकातिर मेरा खर्चहरु बचत हुन थालेका थिए तर शुभद्राले मलाई सित्तैंमा मिठाइ दिएको कुरा कसैलाई थाहा हुँदैनथ्यो । भैहाले पनि म ओठ निचरे दूध आउला जस्तो बालक उनी बैंशालु ठिटी उसमाथि पनि मेरो त उनीसंग भाइटीका थाम्न सक्ने साइनो पनि हुनाले कसैले शङ्का गर्नेसम्म ठाउँ थिएन । मैले पनि यो बृतान्त अझसम्म कसैलाई बताएको थिएन र अझ पनि कलमले कोरेको वाहेक मुखले कसैलाई भनेको पनि छैन ।
त्यसवेलाको मेरो शुभद्रासंगको साइनो दिदीकोभन्दा पनि मिठाइको नजिक हुन पुग्यो । स्कुलमा रहँदा पनि फुर्सदको वेला उनी जता जता जान्थिन म पनि नजानिंदो गरी त्यतै जाने गर्थें । उनी पनि नजानिंदो गरी मलाई नै नियालिरहेकी हुन्थिन् र आफ्ना साथीसंगीलाई छक्याएर मलाई नजिकिन इसारा दिन्थिन् । म नजिक हुन्थें र मिठाइ लिन्थें । कहिलेकाहीं उनी मलाई मेरो नामबाटै पनि वोलाउँथिन् । उनले मलाई वोलाउँदाको त्यो शब्द “सागर” सायद उनी हावासंगै नउडोस भनेर घुटुक्क निल्न खोज्थिन् । सायद उनको जीवनको त्यो वेलासम्म पनि उनले त्स्तो शब्द पाएकी थिइनन् जसलाई पटक पटक ठूलो स्वरले जपेर पनि आवाजलाई हावामा उड्न नदिई घुटुक्क निलेर हृदयमासाँचौं जस्तो लाग्ने ।
समयले मलाई पनि च्याप्प समाएछ ,नियतिका पछि पछि दगुर्न थालेंछु ,अनि मलाई पनि शुभद्रा नभएको दिन अँध्यारो हुनथाल्यो । कक्षामा पढ्न बस्दा समेत हामी एकअर्कालाई नजरका नंग्राले चिथरिरहन थाल्यौं । मध्यान्तरको समय पर्खन हामीलाई आतुर हुन्थ्यो ।त्यसवेलासम्मा मैले पनि केही साथी बनाई सकेको थिएँ भने उनी त झन कोक्रादेखि नै घुमिखेलेको ठाउँ उनका शखी अझ कति थिए ,तर हामीले अरुलाई बिर्संदै गयौं र मध्यान्तरको समय पारेर हामी नजिकैको वनतिर घुम्न जान थाल्यौं ।जीवनका आठौं बर्षहरुलाई थाप्लोमा थापेर हिंड्दैगरेको ममा मिठाइको लालसाभन्दा बढी केही नहुनु पर्ने हो ।चेतन मनले भने दिदीको प्यार पाइरहेको थियो भने अचेतन मनभित्रका मनोग्रन्थीहरुले कुन आनन्दको स्फूरण गरिरहेका थिए त्यो मलाई नै थाहा भएन । प्रत्येक दिन हामी त्यो बुट्यानको जङ्गलमा पुग्ने गथ्र्यौं । विदाको दिन हुनाले शनीबारले एकबर्ष जत्तिकै भएर तड्पाइदिन्थ्यो । प्रकृतिको आफ्नो गति निरन्तर चलिरहेकै थियो ।बुट्यानका कुञ्जहरुमा वसन्तले सप्को मार्न थालेको थियो ।शुभद्रा दिदी र म नै त्यस वसन्ती बहारका पहिलो उपभोक्ता बनेका थियौं ।भ्रमरको गुञ्जनसङ्गै हामी पनि आपसमा गुन्गनाउँदै वनमा घुम्ने गथ्र्यौं्र । “सागर ! कति राम्रो पूःल हगी ..!”भन्दै जावो पात्लेको पूmल टिपेर उनी खेलाउँथिन् । वनमा रमाउने चराहरुको चिरबिर हाम्रा लागि अनौठो सङ्गीत बन्दथ्यो ।वनभरिको वासना , भमराको गञ्जन ,चरीको चिरविर ,मन्द पवन ,मकालुकाु शिरशिर बतास र हिमालको सेताम्य दृष्य साराका सारा हामी बीचको नजानिंदो स्नेहको आलम्बन बन्दथे । हिंड्दाखेरी पत्करको स¥याङ÷सुरुङले छाती ढुकढुक बनाउँथ्यो । पोथ्राबाट कोइलीले कुहुकुहु गर्दा लजाएर लुक्न खोज्थ्यौं ।
दिनदिनै हामीले यात्रा बढाउन थाल्यौं । प्रत्येक पछिल्ला दिन अघिल्लादिनका भन्दा केही परसम्मका वनकुञ्जमा हामी पुग्न थाल्यौं । स्कुलमा घण्टी लागेको आवाज कानमा ठोक्किन छाड्यो ।कुन आनन्दको संसारमा हामी त्यसवेला हुन्थ्यौं मलाई थाहा हुन छाड्यो ।मलाई त्यति मात्रै थाहा छ उनी मेरो हात समाएर डो¥याउँदै मलाई लैजान्थिन् ।“कति राम्रो नरम हात ..हगी सागर तिम्रो !”भन्थिन् ।पालैपालो मेरा दुबै हात उनी मुसारिदिन्थिन् । खुसीले गदगद भएर म जम्मै शरीर लुलो पारिदिन्थें ।मेरा दुबै काखी मुनी हात राखेर मलाई उनी जुरुक्क उचाल्थिन् र उनको छातीमा मलाई टाँस्दथिन् ।जिब्रोलाई मुखबाट बाहिर निकालेर दुबै ओठले च्याप्दै नाँके स्वरमा उँ‘ऽ..गर्दै मेरो मुख नजिक उनको अनुहार ल्याउँथिन् ।त्यसवेला म मुसुक्क मुस्काइदिन्थें ।जवाफमा उनी पनि मुस्काउँथिन् ।गुराँस झैं रातो बनेको उनको अनुहारमा सेता दाँत चम्कन्थे । धेरैवेर पछिमात्र ठूलो सास स्..वाँ...स्.वाँ गर्दै छाड्थिन् ।उनको छातीको ढुकढुकले मलाई समेत थर्काइरहेको हुन्थ्यो । चुप्प मेरो गालामा म्वाँइ खान्थिन् , बोकी बोकी मलाई काउकुति लगाउँथिन् ,त्यसवेला म आत्तिएर “अँ...ऽ..नाइँ क्या..”भन्दै कराउँथें ।त्यसवेला मलाई जतनसाथ भुइँमा राख्दै उनी भन्थिन् “छि..ऽ..हौ सागर..! तिमी पनि त्यति जाबो काउकुति लगाउँदैमा अर्काले सुन्नेगरि कराउँछौ ....!” म उनको त्यस प्रश्नको उत्तर दिन सक्दिनथें ।उनीसङ्ग प्रतिवाद गर्नु भनेको एक त मेरो पहुँचभन्दा बाहिरको कुरा थियो भने अर्कातिर मिठाइ पाउने क्रम टुट्ला भन्ने डर पनि ।उनी भने वनभरिको गोरेटोमा मलाई जतनसाथ डो¥याएर ल्याउँथिन् । स्कुल नजिक आएपछि आफैं सरासर कोठामा जाने गथ्र्यौं ।
उसवेलाको मेरो बालशुलभ हृदयमा शुभद्र दिदीले आशन जमाइसकिछन् ।सन्नाटा छाएका काला अन्धकार रातका पर्दाहरुमा समेत उनको त्यो गठिलो शरीर र हँुिलो मुहारको आकृति मेरा आँखाले ठम्याउन थाले । म निर्लिप्त भएर शुभद्रा दिदी नै देख्नथालें । उसवेलाका उनका मर्मस्पर्सि हातहरुले मुसार्दा मलाई थोरबहुत थेत्तर बनाइसकेकी थिइन् । उनी मसंग शरीर सम्पर्कको पीपाशाले रन्थनाउँदिरहिछन् ।नजानिंदो ममा पनि उही तिर्सना हुर्कन थालेछ तर कहीं कतैको सक्षमता भने ममा थिएन ।केवल उनका हरेक अवस्थाहरुको मुकदर्शक बनेर बस्नुमात्र मेरो पौरषत्वमाथिको लाचारिता पनि थियो । तर पनि मैले लाचार नै बन्नु चाहिं परेको थिएन किनकी उनी मलाई नै वेवास्ता त कहिल्यै पनि गर्दिनथिइन् बरु मलाई खोजी खोजी भए पनि लिएर उनी रमाउँथिन् । सकेसम्म उनी मलाई एकान्तमा लिएर जान चाहन्थिन् र लान्थिन् पनि तर विद्यार्थी भएकै कारण एकान्त समय मात्रै हाम्रा लागि पर्याप्त थिएन । दिनभरि कक्षामा गुरुले पढाएका पाठहरु भन्दा मेरा लागि उनले एकान्तमा सिकाएका प्रकारान्तरका सन्दर्भहरु नै दिगो बन्नलागे । मलाई उनले आफ्नो फन्दामा लिएरै छाडिन् । मैले उनका कुनै कुरालाई पनि अस्वीकार गर्न छाडें ।
एकदिनको कुरा हो , फुर्सदको समयलाई आफ्नो पहुँचबाट फुत्कन नदिने विचार उनले गरिछन् र भनिन् “सागर ! भोलि शनीबार स्कुल जानु पर्दैन ,तिम िचाँडै हाम्रोमा आऊ है !”आउने कुरालाई त मैले सहजै स्वीकारें किनकी उनका पाठहरुले मलाई नजानिदो प्रभाव पारेकै थियो र भोलिपल्ट सवेरै म उनको घरमा गएँ । आफ्नो घरबाट उनले कसकससंग कस्तो अनुमति लिइन् त्यो मलाई केही थाहा भएन । हाँस्दै आएर मेरो गालामा उनको हत्केला रगेड्दै भनिन् “ जौं ..सागर !” वोलाइमा जिब्रो नफड्कारिएको लाडे स्वभाव थियो । म उनको पछिपछि लागें । पहिले त हामी स्कुल नै पुग्यौं ,त्यहाँ सुनसान थियो, त्यसपछि हामी उही हाम्रो साइनारु वनतिर लाग्यौं । बाटाभरि उनी वोल्नु भन्दा पनि बढी मलाई सुम्सुम्याउँथिन् ।स्कुल समयको ख्याल गर्नु नपर्ने हुनाले सँधैभन्दा बढी त्यसदिन धक फुकाएर वोल्न खेल्न पाइन्थ्यो ।
बितेका अन्तिम दिनको भन्दा पनि झण्डै दुइगुना पर हामी पुग्यौं । त्यो निर्जन्य झाडीका बनकुञ्जहरुमा कतै कसैको आभाससम्म थिएन ,जति थियौं शुभद्रा दिदी र म । अरु भए पशु पंक्षी खलबल मात्र ।एउटा सानो ओढार परेको ढुङ्गको फेदमा हामी पुग्यौं । बैशाखको महिना हुनाले पूर्बको सफा आकास माथिको सूर्य धेरै माथि चढेर प्रचण्ड गर्मीको राप छाडिरहेको थियो ।पोथ्राका सहारामा ओढार छेउकै शीतल ठाउँमा हामी दुइजना नै बस्यौं । ओढारमा सायद कुने जन्तु विश्राम गरिरहेकै थियो होला र हाम्रो चाल सुन्ने वित्तिकै त्यसले पनि कुलेलम ठोकिसकेको थियो क्यारे..!
साइनो र उमेरले दिदी भए तापनि म उनलाई सहपाठीकै नाताले शुभद्रा भनेर वोलाउँथें ।ओढारपट्टि लक्षित गर्दै मैले उनलाई भने “यो ओढारमा त बाघ भालु बस्छन् होला हगी..?” उनले बाघ भालु देखेकी थिइन् वा थिइनन् त्यो उनै जानून् ,तर उनलाई ती जन्तुसंग डर लाग्दो रहेछ भन्ने आभास उनको चेहरामा नै पाइन्थ्यो । “हामी दुइजना छौं अनि बाघभालु पनि त डराएर भागिहाल्छन् नी हगी ! बरु आऊ सागर हामी पनि एकछिन् त्यही ओढारमा बसौं ...”भन्दै मेरो हात समातेर उनले मलाई त्यहीं पु¥याइन् ।यसवेला उनको चेहरामा विश्रृङ्खलित भएर उतारचढावका रेखाहरु कोरिइरहेका थिए । नजानिदो उनको शरीरबाट कम्पन् छुटेको थियो ।मुटुका धड्कनले छाती छिचोलेर थर्काइरहेको थियो ।आफ्नो चोलोलाई गर्मीको बाहाना बनाएर अलपत्रसंग पात्लेको झाङमाथि फ्याँकिदिएकी थिइन् ।उनी त अर्धनग्न अवस्थामा पुगिन् ।गाला रसाएर रगत चुहिएला कि जस्तो बनाइन् ।छिनछिनमा उनको शरीरभरि काँडा उम्रन्थे र क्षणभरमै विलाउँथे । एकैछिनमा उनले मेरा दुबै गालामा उनका दुबै हात छ्याप्प राखेर “सागर..” भन्दै मेरो शरीरलाई नै उनको गौरीशंकरका बीचमा पु¥याएर च्याप्प अङ्गालोमा कसिन् ।उनको शरीरमा प्रचण्ड ताप थियो साथै उनको छातीको ढुकढुक मेरा कानमा बन्दुक झैं भएर गर्जन्थ्यो ।त्यसवेला मेरो शरीरभरि चिटचिट पसिना आएको थियो । मुटुको धुकधुकी बढेर छिटोछिटो गतिमा चलेको थियो ।उनी भने झण्डै अर्ध चेतन नै बनेकी थिइन् । दूध चुस्ताचुस्तैको दूधेबालकलाई आमाले जतनसाथ सुताए जसरी मलाई बिस्तारै सुताइन् र मेरा दुबै गालामा चुप्प चुप्प म्वाइँ खाइन् फेरि जुरुक्क उठाइन् ।त्यसवेलासम्ममा उनी सर्बाङ्ग नाङ्गै बनिसकेकी रहिछन् । उनको नाङ्गो आकृतिको दृष्य मेरो नजरमा अटाउन सकेन ।त्यस्तो भयावह अर्थात विभत्सता नियाल्न नसकेर मैले आँखा चिम्लिएँ ।उनको भने वोली पनि हराइसकेको थियो । फेरि पनि अघिकै रीत उनले मलाई समातेर उठाउँदै उनका गौरीशंकरका बीचमा टाँसिन् ।त्यसवेला उनको पेट जम्मै साहोरिएर छातीमा सरेको थियो ।मेरो असक्षमताको उनलाई हेक्का नै भएन ,जबरजस्ती करबलले मलाई उपयोग गर्ने प्रयत्न गरिन् । मलाई च्यापी च्यापी आकाश नियालेर पुर्लुक्क लडिन् । पानी खाने धोको रहे जसरी मुख उघारेरै आँ...ऽ...गरिरहिन् ।जिब्रोलाई पालैपालो दुबै गाला ठेल्न पु¥याउँथिन् र धेरैवेर पछि लामो सास फेर्दथिन् ।मेरो पुरुषत्वलाई चुनौति दिएर करबलले मलाई उपयोग गरिरहेकी थिइन् । एकहूल कलकले चराले हाम्रो रामलीला हेर्दै खलबल मच्चाउँदै भू..र्र ..भू..र्र गर्दै पोथ्रा चाहारेर उँभो लागे । चराको खलबलले उनमा केही होस फिरेछ , मलाई थपक्कै छाडिदिएर “ हँ ”गर्दै जुरुक्क उठिन् र संमालिन थालिन् ।एकअर्काबाट दुबैजना लज्जित भयौं । अनुहारमा हेराहेर गर्ने हिम्मत दुबैको हरायो ।दुबैका शीर झुके ।उनले आफ्नो काँधमा फरियाको सप्को हालिन् र मेरो हात समाएर “जौं.” भनिन् ।बाटो लाग्यौं ।चोरीचोरीमात्र एकले अर्कालाई हेर्ने ग¥यौं । “सागर ..! यो कुरा कसैलाई नभन्नु है ! भन्यौ भने त म तिमीसङ्ग कहिल्यै पनि वोल्दिन नी ! ” भन्दै उनको घरभन्दा केही परैबाट मलाई विदा दिइन् ।त्यस दिन उनको घरमा पुग्न नदिई ,पु¥याउने चाहाना नै नगरी मलाई विदा दिएकी हुनाले म आफ्नो वासस्थानतिर लागें । निवाससम्म पुग्ने बाटो उति लामो त थिएन तर पनि मलाई त्यति बाटो काट्न हम्मे प¥यो । भयले भुत्ल्याउन थाल्यो ,आकाशले गिज्याए भैंm लाग्यो ।धरतीले धिक्कारे भैंm लाग्यो । वहेको बतासमा पनि सन्त्रासका सपनाहरु कोरिएको देख्नथालें ।परन्तु मसङ्ग अरु उपाय पनि के नै थियो र सहनुभन्दा बाहेक ।सरासर गएर आफन्तलाई बिसञ्चोको बाहाना बनाएर घुप्लुक्क सुतें तर निदरीले साथ नदिएरै आधारातसम्म पिरोलिइरहें । कल्पना परिकल्पनाले आकाश धरती जम्मै ढाकें तर सन्तोषको सास एकपटकसम्म फेर्न नसकी झकाएँछु । मनमा जे जस्ता कुरा मडारिए पनि भोलिदेखिको आफ्नो नियम क्रमलाई टुटाइँन ,स्कुल जाने आउने गरि नै रहें ।
केहीदिनसम्म त शुभद दिदी र म सङ्गसङ्गै पढ्दै थियौं । स्कुलमा भेट हुन्थ्यो ।आँखा जुझे भने लाजले भुतुक्क हुन्थ्यौ ।तर उनले म एक अवोध बालकमाथि गरेको अपराधको प्रायीश्चत गर्न हो वा अघिको रहश्यको भेद खुल्छ कि भन्ने डरले हो मलाई मिठाइ दिने क्रम छुटाइनन् बरु झन झन बढाइन् ।लुकेर मात्रै अनुहारमा हेराहेर हुन्थ्यो । हातमा मिठाइ त थमाइदिन्थिन् तर पिछा गर्ने क्रममा भने पहिलेको भन्दा घटेको थियो ।उनीसङ्ग फेरि निर्धक्क र निर्लज्ज भएर अनुहार हेराहेर नगरी नै केही दिन पछि मैले त्यस स्कुललाई छाडिदिएँ ।
एक दिनको घटनाले कति दिनसम्म हामीलाई लज्जित बनाएको थियो । घटना पछिका म त्यहाँ रहुञ्जेलका त्यतिका दिनहरुमा उनको अनुहारमा कत्तिको फेरबदल हुँदो हो तर मैले धक फुकाएर हेर्न सकिन । सायद म प्रतिका उनका भावनाहरु पनि त्यस्तै थिए होलान् तर ‘नरहे बाँस नबजे मुरली’ केही दिनमा नै हामी आम्ने साम्ने नरहे पछि ,हाम्रो भेटघाट नै नभए पछि दुबैलाई हाइ सञ्चो भयो पनि होला ,कति दिन पछिसम्म पनि उनको पहिलेको मुखाकृति मेरो मानसपटलमा त्यसरी नै चल्बलाइ रहन्थ्यो जसरी पहिले साक्षात्कार हुँदा देख्दथें ।बल्ल तल्ल उनलाई बिर्सन सकें तर पूर्ण रुपमा भने होइन ।
त्यस यताका एक कोरी बर्षहरु आफ्नै गतिमा चलिरहे । क्षणिक स्मझना त्यस ठाउँको र ती दिनहरुको आए पनि त्यसले कुनै चोट पार्न सकेन । त्यो ठाउँ छाडेको दुई चार बर्ष पछि नै सुनेको थिएँ शुभद्रा दिदीको विहे भयो रे ! तर कहाँ ? कोसङ्ग ? थाहा भएन र पाउने जमर्को पनि गरिन ।पछिका दिनमा कति पटक मैले एक समयका केही दिन विताएको त्यस स्कुलसम्म त पुगें ,आफ्ना साइनारुकै घर पनि पर्ने हुनाले शुभद्रा दिदीके माइति घरमा पनि म पुगें तर उनीसंग भेट भएन । स्कुलको डाँडाबाट नियाल्दा पनि ती पात्लेका पोथ्राहरु केही बढेका बाहेक अरु केही फरक देखिंदैनथ्यो ।झाडीतिर जानु पर्ने कुनै कारण नै नहुनाले परैबाट नियाल्थें ।अतीतलाई सम्झँदै करबलले बिटुलिएको शुभद्रा दिदीको र मेरो साइनोले कुत्कुत्याएर लज्जित हुँदै फर्कन्थें । आफ्ना कुनै वेलाका दिनचर्याहरुको पुनराबृत्ति बाहेक केही पनि हुँदैनथ्यो ।
जुन समयदेखि मैले त्यस स्कुलमा पढ्न छाडेको थिएँ वा भनौ शुभद्रा दिदीसंग भेट हुन छाडेको थियो त्यो पनि बीस बर्ष भै सकेछ । त्यै ठाउँबाट केही उत्तर पश्चिमको एउटा गाउँमा मैले जानु पर्ने भयो । चिने जानेको कोही पनि छैन ,मात्र एक जनाको नामसम्म सुनेको छु उनैसंग भेट गर्नु नै पर्छ अन्यथा त्यहाँ जानुको कुनै औचित्य पनि रहन्न ।पचासौं संगको सोधाइ पछि बल्ल तल्ल पुगें त्यस मानिसका घरमा । एक अधवैंशे आइमाई गाई बाख्रालाई पानी दिन लागेकी थिइन् । “दिदी ! रमानन्द सरको घर यही हो ..?” मैले उनै महिलालाई सोधें । “यही हो ,किन सोध्नुभो ?कुन्नी ! ” उनले प्रतिप्रश्न तेस्र्याइन् । “भेट गर्नु थियो , घरमा हुनुहुन्न ?” उनका प्रश्नको जवाफ सहित मैले प्रश्न राखेँ । “ घरमा त हुनुहुन्न ,एकैछिन बस्दैगर्नुहोस है ! ” भन्दै उनी आफ्नो काम सक्न पट्टि लागिन् । सुनसान घरमा के सोमतले बसौै भनेर म पनि ठिङ्ग उभिरहें । उनी काम सिद्याएर आइन् । “ ए ..रमेश ! खाटमा राडी हाल न वा ! ” भनिन् । दशबाह्र बर्षको अन्दाज गर्न सकिने एउटा केटाले खाटमा राडी हाल्यो ।उनले सकेसम्मको शिष्टता देखाएर भनेकी होलिन् “बस्नोस् न सर् ” म बसें ।
बैषाखको महिना परेकाले खडेरीले धुलो उडेको र गर्मी उस्तै बढेको थियो ।अरुकुरा भन्दा पनि पानी खाने धोको नै प्रवल बन्यो मेरालागि । पसिना पुछ्दे “पानी खाउँ न दिदी ”भने । उनले आखोरामा पानी ल्याएर दिइन् । पानी खाइसक्न नपाउँदै सोधिन् “खै..? मैले त चिन्न पनि सकिन..?कहाँबाट आउनु भएको को हुनु भो ? ” “आउन त म अलिक टाढैबाट आएको ,यही गाउँतिर सानो काम पनि थियो ।रमानन्द सरलाई भेटेपछि सजिलै सित हुन्छ भन्ने सुनेको छु र वहाँलाई भेट्ने मन गरेको हुँ ,खै कता जानु भएको होला कुन्नी ? फेरि आपूmले त चिनेको पनि छैन मात्रै नाम सुनेको हुँ र खोज्दैछु ..”भने । “यतै गाउँतिर कतै लाग्नु भएको होला ,एकैछिनमा आउनुहुन्छ अनि चिनजान पनि भैहाल्छ नी !घर चाहिं कहाँ प¥यो होला? ”भन्दै कुरा थपिन् ।
यतिकावेलासम्म एकले अर्कालाई शंकासम्म गर्ने वेला थिएन ।मैले आफ्नो घर बताएँ । उनलाई उसवेलाको सागरको घरको सम्झना रहेछ ।“के थरि पर्नुभो ?” फेरि प्रश्न राखिन् । मैले मेरो आफ्नो थर पनि बताएँ ।सागरलाई त अवश्य पनि जान्नुहुन्छहोला भन्ने जिज्ञासा राख्दै मलाई सागर संगको सम्बन्ध पनि सोधिन् ।म आपैंm सागर ,मैले हच्कनै प¥यो ।मैले उनका प्रश्नको उत्तर नदिई बरु आपैंm केरकार गर्नथालें सागरलाई चिनेका रहश्यहरु खेतल्न लगाएर । उनले भन्दै गइन् “ एकताका सागर मे््््रो् माइति गाउँको ्स्कुलमा पढ्थे ,म पनि त्यहीं पढ्थें , हामी एउटै कक्षामा पढ्थ्यौ ,त्सैवेलादेखि चिनेकी हुँ ।उमेरले त मभन्दा धेरै कान्छा पनि हुन् तर पनि मसंग साह्रै मिल्ने साथी थिए ।उनी आफन्त काहाँ बस्थे ,आफन्तकै नाताले मसंग पनि उनको नाता पर्दो रहेछ र म उनकी दिदी पर्दिरहिछु ।पढ्दापढ्दै सागर स्कुल नै छाडेर हिंडे ,त्यस पछि कहाँ गए र के गर्न लागे वा अहिले के गर्दैछन् केही पनि थाहा पाउँदिन ,” उनी भन्दै गइन् ,मलाई कताकता शङ्का लाग्न थाल्यो ।आफ्नो बीस बर्ष अघिको त्यो राम लीलाको पुनरावृत्ति हुन थाल्यो ,अनुहारमा वैश ढल्किएका उनै शुभद्रा दिदीको गठीलो शरीर ,गुलावी गाला , लर्कंदो केश ,ठ्याप्पै मिले जस्तो लाग्यो ।उसवेलाको मेरो अवोध हृदयमा पलाएर मौलाएका चेतनाका लहरहरुले मलाई कुतकुत्याउन थाल्यो ।नजानिदो गरी लज्जाले मलाई विथोल्न थाल्यो । अनुहारमा स्मृतिका पाना पल्टन थाले ,शरीरु गर्माएर अनुहार रातो हुनथाल्यो ।अझै उनी भन्दै गइन् “मैले कति पटक त सागरलाई आफ्नो काखमा पनि राखेकी थिएँ ।बाल्यवस्थाकै भए पनि उनको मीजास कति राम्रो थियो । कतिपटक मैले सागरलाई वन विहार गर्न जाऊँ भाइ भन्दै डो¥याएर डुलाएकी पनि थिएँ । अनि कसरी विर्सन्छु त म उनलाई ।” अझ भन्दै गइन् “ छोरी मान्छे अर्काका घरमा परेपछि वावु आमा त विर्सनु पर्दो रहेछ अनि सागरलाई नै पो कत्तिदिन सम्झिरहन सक्नु र तै पनि समयसमयमा सागर भाइको सम्झना आइरहन्छ नी ! भेटघाट गर्नु त बिरलाकोटी नै भयो । सागरले सम्झन्छन् सम्झँदैनन् त्यो त उनै जानून् ।अब त लक्का जवान पनि भए होलान् ?छोरो मान्छे कहिले काहीं त घुम्दै फिर्दै आएर के छ दिदी ? भनिदिए कति खुसी लाग्ने थियो .... ”उनी लगातार आफ्नो अतितलाई कोट्याउँदै थिल्थिल्याउँदै गर्न लागिन् । उनी साँच्चै नै उनै शुभद्रा दिदी रहिछन् ,अतितको पुरै पुनराबृत्ति गराइन् । यतिवेलासम्ममा म लाजले भुतुक्क भैसकेको थिएँ ।मेरो चेहराले म आफैं सागर भएको परिचय दिइसकेको रहेछ ,अनुहारको पानामा पाठ पढिन् क्यारे ! उनी पनि लाज र भयले अनुहार लत्पताएर विश्मयका साथ अल्मलिइन् र भनिन् “ कि ...तपाइँ ...!”प्रतिउत्तरमा मैले “ के छ दिदी ? ” भन्दै त्यहाँबाट उठेर सरासरी हिंडें ।अतितको पुनराबृत्तिले मलाई त्यहाँबाट धकेलिछाड्यो । कुन्नी शुभद्रा दिदीलाई कस्तो लाग्यो र अहिले के गर्दै होलिन....?
No comments:
Post a Comment